Voordat ik kinderen kreeg had ik allerlei ideeën over hoe het zou zijn om kinderen te ‘hebben’ en hoe ik ze zou opvoeden.
Als ik anderen met hun kinderen om zag gaan, had ik daar meestal wel een mening over; zo zou ik het ook gaan aanpakken of juist totaal niet of iets daar tussen in.
Maar om er achter te komen hoe je als ouder zou zijn is het toch essentieel om die kinderen dan te krijgen, werk aan de winkel dus 😉
Inmiddels zijn er 2 lieve zusjes en een broertje in ons gezin en heb ik de afgelopen jaren heel veel geleerd over mezelf en mijn kinderen.
De inzichten die ik tijdens zwangerschap en babytijd opdeed, deel ik hieronder.

Zwangerschap & Babytijd:

Moederschap begint al voor de geboorte:

Voor veel mensen telt een baby pas mee vanaf zijn geboorte, alsof het dan pas een mensje is. Maar voor mij telden mijn baby’s mee vanaf het moment dat ik zwanger was. Het was dan misschien nog maar een hoopje cellen, maar het nieuwe leven in mij voelde al als mijn kind.

Onvoorwaardelijke liefde:

Als kind besef je het misschien niet, maar je ouders houden onvoorwaardelijk van je. Wanneer je zelf kinderen krijgt dringt dat besef eigenlijk pas echt door. Het maakt namelijk helemaal niets uit hoe je baby er uit ziet, hij is voor jou de mooiste. Ook maakt het niets uit wat hij al kan (of niet), welke keuzes hij maakt (of niet), wat hij zegt, vindt of doet. Als moeder ben je er om hem geweldig te vinden, ongeacht wat dan ook. En gelukkig sta je daarin niet alleen, want papa (of mede-mama)is ook een vaste bewonderaar van jullie kleine. De heerlijke eigenheden van je kind, de ontwikkelingen die zo snel gaan, de herkenning van innerlijke en uiterlijke familietrekjes, je kan er samen van genieten. Je kent je baby en kind zo goed, misschien nog wel beter dan je jezelf kent. Je hoeft hem maar te zien of een half woord te horen om te weten hoe het gaat. De verliefdheid is uniek, de liefde eindeloos. Nu nog een manier vinden om er voor te zorgen dat je kind je onvoorwaardelijke liefde ook voelt.

Baby`s kunnen niet verwend worden:

“Een baby laten huilen, is goed voor de longen.” Hoorde ik nog wel eens. Als moeder kan ik dit inmiddels niet meer aanhoren (de opmerking en het huilen zelf). Wat een onzin ook, een opmerking uit de 20e eeuw die vooral aangeeft hoe weinig gevoel je voor de betreffende baby aan de dag legt. Gelukkig is/was dat geen onwil, vooral onwetendheid en aangeprate `wijsheid`.
Alle moeders die naar hun instinct en gevoel luisteren, weten dan ook dat dit totaal tegennatuurlijk is. Een baby kan nog niet anders dan ongenoegen uiten door signalen af te geven, waarvan huilen er een is (na een reeks subtielere signalen). Het is onze taak om dan uit te vinden wat er aan de hand is en er wat aan te doen, niet om de deur dicht te trekken en te doen alsof er niks aan de hand is.   
Een baby is gemaakt om samen (met mama) te zijn en is compleet afhankelijk van de zorg van zijn verzorger(s). Met subtiele signalen als geluidjes en bewegingen met mond, handjes en lichaam geeft een baby aan dat er iets aan de hand is; honger, moe, slaap, verdriet, alleen enz. Als er niet adequaat op de signalen gereageerd wordt, gaan de noodklokken luiden en volgt er uiteindelijk gehuil. Dat is geen manipulatief gedrag om jou te pesten omdat je baby iets ‘wilt’, maar de enige manier waarop een baby kan communiceren en duidelijk kan maken dat het nodig is dat er aan zijn levensbehoeften (warmte, slaap, voeding, troost, liefde enz) voldaan wordt. Een baby kan dus niet ‘verwend’ worden met liefde, aandacht, warmte, voeding, troost enz.

Je kan ook van je 2e kind evenveel houden:

Net zoals je bij je eerste zwangerschap niet kon weten hoe veel je van je kind kan houden, zo kan je je nu niet voorstellen dat je van je 2e kind ook zo veel kunt houden. Maar het is geen kwestie van de liefde voor je kinderen delen. Er komt gewoon een extra kamertje in je hart bij voor die nieuwe beeb.
En dat werd me wel verteld tijdens de zwangerschap van mijn 2e kind, weten dat het zo is, is een ander verhaal. Maar ook ik kan het bevestigen; je kan inderdaad van je 2e kind evenveel houden als van de 1e.
Extra fijn; bij de 3e en verder is dit geen issue meer, want dan weet je het al! En dat kan ik inmiddels ook weer bevestigen 😉

Je leert zelf keuzes te maken, want iedereen vult het ouderschap op zijn eigen manier in:

Als kinderloze zag ik genoeg bij ouders om al een beetje mijn eigen ideeën te krijgen over hoe ik het dan zelf zou willen doen tegen de tijd dat ik aan kinderen wilde beginnen.
Toen de tijd rijp was en de oudste nog in de maak was, begon de zoektocht naar een eigen pad eigenlijk al en tot nu toe is dat nog steeds zo. Al wordt het pad wel steeds breder en met minder zijweggetjes vol gaten of die achteraf doodlopend bleken.
Sinds ik meer naar mezelf luister en minder naar mijn omgeving kijk als referentie van wat `normaal` gevonden wordt, gaat het steeds makkelijker. Al blijft het een zoektocht naar mijn idealen in combinatie met wat werkt in ons gezin met verschillende karakters en ontwikkelingsfasen. Work in progress dus.

Bij de geboorte van een nieuwe baby, wordt ook een nieuwe moeder geboren

Hè, maar ik blijf toch dezelfde moeder? Ja en nee.
Ja, je bent al moeder van je eerste kind, maar elk kind dat je daarna krijgt is anders. En daarmee verandert je gezinssamenstelling en ook de manier waarop jij een relatie opbouwt met die nieuwe baby(‘s). Je neemt namelijk je ervaringen mee en daar leer je van. Als het meezit, veelal hoe je dingen hetzelfde wilt doen, maar ook altijd hoe je iets net wat anders aan wilt pakken. Daarbij krijg je een heel ander kind, dan degene die je al had, dus zul je wel dingen moeten aanpassen, omdat deze variant nou eenmaal een andere gebruiksaanwijzing heeft.

Welk(e) inzicht(en) heb jij opgedaan tijdens je zwangerschap en/of de babytijd?
Ik ben benieuwd, dus laat een reactie als je deze wilt delen.